Burcu Odacı

Evdeyiz güya ama uzay boşluğunda gibiyiz.  Salınıyoruz amaçsızca.  Nereye varacağımızı bilmiyoruz.  Havalar ısınıyor, güneş göz kırpıyor.  Sokakta çocuk sesleri yok, evlerde gergin ve asık suratlar. Günler birbirinin aynı, değişen tek şey sayılar ve artan korkular. Sosyal psikoloji dersinde korku ve kaygı arasındaki farkı anlatmıştı hoca. Korku insanları bir arada durmaya iter kaygı ise yalnızlaştırır demişti. Şimdi her şey tepe taklak oldu. Korkuyoruz, her şeyden çok bir arada olmaya ihtiyaç duyuyoruz, ama yapayalnızız. Aile bireyleri bile aralarına mesafe koymak zorunda. Bakışlarımızın bile birbirine değmesinden korkar olduk. Öğreniyoruz da aynı zamanda. Aldığımız nefesin nasıl da pamuk ipliğine bağlı olduğunu mesela. Ne küçük şeyleri kendimize dert ederken her şeyin aslında ne kadar da anlamsız olduğunu, unuttuğumuz değerleri hatırlıyoruz mesela, ama hayatımıza tekrar katma şansımız olacak mı bilmiyoruz. Bir mağazada kasa sırası beklemek, trafikte sıkışıp

İnsanlık zorlu bir sınavdan geçiyor, ilk olmadığı gibi son da olmayacak. Şansı yaver gidenler hayatta kalacak, gitmeyenler veda edecek. Hayatta kalanlar da fiziksel ve psikolojik olarak nasıl etkilenecek zaman gösterecek. Her açıdan sorgulanması gereken bir süreçteyiz. Biz tuzu kurular, evde kalabilenler, kendi "OHAL" ini ilan edip evine kapanabilenler nispeten şanslı sayılırız, ama eminim ki bu şansa sahip olanlar da endişeli, mutsuz. Hiçbir şeye konsantre olamıyoruz, sürekli haber sayfalarını güncelliyoruz. Bir kaosun içinde savruluyoruz.  Bizler evlerimizde endişe çukurunda debelenirken çalışmak zorunda olanlar? Eşim her akşam işten döndüğünde kucağına atlayıp sarılamadığı için ağlayan oğlum mesela? Sağlık çalışanlarının ve ailelerinin yaşadıklarını tahmin bile edemeyiz zaten. Bu süreci fırsata çevirmemiz söyleniyor. İyi de nasıl? Söylemek kolay. Yine de akıl sağlığımızı korumak zorundayız elbette, eğer hayatta kalırsak lazım olacak çünkü. Ben bütü