Burcu Odacı

35 yaşa bir kala sorgulamaya, iç hesaplaşmalara devam ediyorum. Bunca yıldır hayattayım yani nefes alıp veriyorum, yiyorum içiyorum, uyuyup uyanıyorum, bir evlilik yürütüyorum, bir çocuk yetiştirmeye çalışıyorum, öğrenciliğin gereklerini yerine getiriyorum, biraz anneyim, biraz eş, biraz evlat, biraz kardeş, biraz arkadaş. Sosyal rollerim arasında gidip geliyorum. Kendimle sürekli bir kavga halindeyim. Kah geçmişte yaptığım hatalara odaklanıyorum kah gelecek planlarıma, hayallerime söyleniyorum. Bazen olduğum yere şükredip vay be neler başarmışım diyorum, bazen de şu yaşta hala nelerle uğraşıyorsun, bir baltaya sap olamadın diyorum.  Bir baltaya sap olabilmek için tam olarak ne yapmam gerekiyordu? Üniversiteyi bitirince bir işe girip çalışmak ve para kazanmak mıydı bir baltaya sap olmak? Eğer öyleyse olamadım evet. Peki bu düşünceye saplanıp kendimi hırpalayıp hayatı çekilmez mi kılmalıyım? Ya da ikinci kez okuduğum üniversite bitince çalışmaya başlayacağım günlere odaklanıp gelece...

Mutlu olmak mı istiyorsun, mutsuzluktan ölmek mi? Kim bile bile mutsuz olmak ister ki, deli misin, tabi ki herkes mutlu olmak ister, herkes mutlu olmak için çabalar. Her güne bugün mutlu olmak istiyorum, mutlu olmalıyım, mutlu olmak için bir şeyler yapmalıyım diye uyanıyoruz değil mi? Kimse geceleri yastığına başını koyarken şimdi bir güzel uyuyayım da sabah dünyanın en mutsuz insanı olayım demiyordur eminim ki. Mutlu olmak için hep bir çaba içindeyiz. Bir şeyler olacak, bir haber gelecek, bir beklentimiz gerçekleşecek, çok istediğimiz bir şeyi alacağız, bir şeylerde çok başarılı olacağız, çok kazanacağız, çok sağlıklı olacağız... Bizi mutlu edeceğini düşündüğümüz şeyler saymakla bitmez. Mutlu olmak için ne kadar çok sebebimiz var değil mi? Yeterince çabalarsak eğer çok mutlu olabiliriz.  İyi bir semtte güzel bir ev alsak, son model bir araba çeksek kapımızın önüne, çocuğumuzu en iyi okullara göndersek, şıkır şıkır giyinsek, pahalı restoranlara gitsek, arkadaşlarla tatillere çıksak...