Kendimden

Sonunda uzaktan da olsa dersler başladı ve öğrenciliğime geri döndüm. Ne iş yapıyorsun diyenlere profesyonel öğrenciyim diyeceğim bundan sonra :)

Kampüste olmak, hocalarla yüz yüze ders işlemek, ders aralarında çay kahve içip arkadaşlarla sohbet etmek, kütüphanede ders çalışmak, raflarda kitap aramak, fotokopi sırası beklemek falan eğlenceli oluyordu, ama buna da şükür.

Sınavı kazandığımda koskoca dört yıl nasıl geçecek diyordum, şimdi üçüncü sınıftayım. On tane dersim var, içlerinde beni en çok heyecanlandıranlar "Psikolojik Danışma İlke ve Teknikleri", "Psikolojik Danışma Kuramları", "Psikolojik Testler" ve "Kültüre Duyarlı Psikolojik Danışma". Her dönem psikolojik danışmanlığa daha da yaklaştığımı hissediyorum ve bu beni inanılmaz motive ediyor. 

Bir de asla içimde kalmasını istemediğim bir sevdam var ki onun içinde bu dönem ilk adımı attım ve sınavsız ikinci üniversite imkanı sayesinde açık öğretimde "Sosyoloji" lisans bölümüne kaydoldum. Bir dört sene de o sürecek. Evet ders yüküm epey artacak, ama olsun. Sosyolojiye merakım uzun yıllardır var ve psikolojiyle sosyolojiyi nedense ayrı düşünemiyorum. Her iki alanda da belirli birikimlere sahip olmanın ufkumu daha da açacağına inanıyorum. 

Yetmedi, Halkla İlişkiler ve Tanıtım bölümüne yandal başvurusu yaptım (Aslında çift anadal başvurusu yapmak içimden geçmedi değil ama beynimin mantıktan sorumlu kısmı buna engel oldu :) Başvurum henüz sonuçlanmadı, ama olur gibi geliyor, bakalım.

 

Bendeki defter kitap sevdası hiç bitmeyecek, onu anladık da ah bir de aldığım onca deftere kıyıp kullanabilsem :)

Eeee Burcu, dersler dışında ne var ne yok? Neler yapıyorsun, neler okuyorsun bu aralar, anlatsana biraz, dediğinizi var sayarak başlıyorum :)

Malumunuz evli ve çocuklu bir insan olduğum için ev işleri, yemek, çocuk bakımı gibi asla bitmeyen sorumluluklarım var. Gün aşırı çalışan çamaşır makinesi, as-kurusun-topla-ütüle-katla-yerleştir, her gün ne yemek pişireceğim derdi, of daha yeni süpürdüm o tozlar nereden çıktı bıkkınlığı, niye kimse çöp kovalarını boşaltmıyor, sabunlukları doldurmuyor, havluları değiştirmiyor vs çıldırmaları derken günler büyük bir hengameyle geçip gidiyor. Neyse ki son birkaç yıldır kendimi biraz biraz sevmeye başladım da çoğu şeye gülüp geçiyor ve arada köy yanarken taranan deli moduma geçip bütün işler bekleyedururken kahvemi ve kitabımı alıp bir köşeye çekilebiliyorum.

En son "Birlikte İyi Hissetmek" diye bir kitap okudum. Kitap size "sorunlu ilişkilerinizi" düzeltmeyi vadediyor.  İlişki derken illaki eş ya da sevgili değil, anne, baba, kardeş, çocuk vs olabilir. Kitabın yazarı Dr. David Burns oldukça iddialı ama iki şartı var. Birincisi sorunlu gördüğün ilişkide hatayı kesinlikle karşındakinde aramayacaksın, suçun kendinde olduğunu "kabul edeceksin". İkincisi ise ilişkiyi düzeltmeyi gönülden isteyeceksin. Yani kısaca eskilerin tabiriyle "geçinmeye gönlün olacak yavrum". Ondan sonrası verdiği taktikleri uygulamaya kalıyor.

Kitapta hem örnek olaylar var hem de yazar sizden de bazı uygulamalar yapmanızı istiyor ki bu benim bir kitabı okurken en sevmediğim şey olduğu için hiçbirini yapmadım. 

Dr. Burns sorunlu bir ilişki için üç seçenek vardır diyor:

1. Mevcut durumu sürdürmek
2. İlişkiyi sonlandırmak
3. İlişkiyi düzeltmeye çalışmak

Üçüncü seçeneği seçtiğiniz için kitabı okuduğunuzu varsayarak peki doktorcum biz bu ilişkiyi nasıl düzelteceğiz diyorsunuz. Doktor hemen karşı soruyla cevap veriyor:

1. Karşınızdakinin değişmesini bekleyerek
2. Karşınızdakini değiştirmeye çalışarak
3. Kendinizi değiştirmeye odaklanarak

Tabi ki doğru cevap "kendinizi değiştirmeye odaklanarak" olacak ki bu konuda doktora katılıyorum. Zira insanın kendisinden başka birini değiştirmeye çalışması nafile bir çabadır. Hem ne demişler "sen değiş ki dünya değişsin". 

Bundan sonra etkili iletişimin beş sırrını veriyor doktor. Bunlar: 

Kitap temel bir fikir vermesi açısından güzeldi, ama işte iş şuraya varıyor nihayetinde: "geçinmeye gönlün olacak". Ama biz millet olarak iletişim konusunda sıkıntılıyız. Ne duygu ve düşüncelerimizi aktarmayı becerebiliyoruz ne de karşımızdakinin duygu ve düşüncelerini anlayabiliyoruz. Hele ki sinirimizi bozma potansiyeli olan konulara karşı Chihuahua cinsi köpekler gibi her an hırlamaya hazır bekliyoruz zaten. 

Dr. Burns bana göre fazla iddialıydı. Aslına bakarsanız uygulayabilsek gerçekten sorun yaşadığımız insan kalmaz ama bunun için önce bir nirvanaya erip gelmemiz gerekiyor sanırım. Yine de bu tarz kitaplar okumayı sevenler için güzel bir kitap, dili akıcı ve anlaşılır. Sıkıcı değil. Ama okuyun hayatınız değişecek diyemem. 

Şimdilik benden bu kadar. Çok yakında tekrar görüşmek dileğiyle. 

Sizde ne var ne yok?